Oμιλία του Προέδρου του ΕΚΦ στην απεργιακή συγκέντρωση

Φίλες και φίλοι,
Την σημερινή μέρα, ημέρα πανελλαδικής απεργίας, όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις ενώνουμε τις δυνάμεις μας για έναν κοινό σκοπό. Διεκδικούμε τα αυτονόητα. Διεκδικούμε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα.
Τη στιγμή που καλούμαστε να
ανταπεξέλθουμε στην ανελέητη φοροεπιδρομή που μας έχουν επιβάλει και να κερδίσουμε το στοίχημα της επιβίωσης, νέα μέτρα και νέοι φόροι έρχονται να μας ισοπεδώσουν οικονομικά, κοινωνικά και εργασιακά.
Θεωρούμε αυτονόητους και παράλληλα επιβεβλημένους τους αγώνες που καλούμαστε να δώσουμε. Μικρούς και Μεγάλους.
Γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε τις δικές μας μάχες.
Είμαστε για πρώτη φορά μετά από χρόνια ενωμένοι και αυτή είναι η δύναμή μας. Μισθωτοί, άνεργοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, έμποροι, αγρότες και δημόσιοι υπάλληλοι στέλνουμε στους κυβερνώντες ένα ηχηρό μήνυμα από τη ακριτική μας πόλη.
Δυστυχώς η χρονιά που πέρασε άφησε πίσω της μεγάλες πληγές τόσο στην εθνική όσο και στην τοπική οικονομία. Η κρίση του τραπεζικού συστήματος με τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων σε συνδυασμό με την πολιτική αστάθεια οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας σε ασφυξία αυξάνοντας για άλλη μια φορά δραματικά τα ποσοστά ανεργίας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τα επίσημα ποσοστά ανεργίας σε τοπικό επίπεδο αγγίζουν το 35% και για τους νέους φτάνουν στο 75% και δυστυχώς συνοδεύονται από δυσοίωνες προσβλέψεις για το μέλλον.
3.885.000 άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή στερούνται υλικών αγαθών ή διαβιούν σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας.
Ποσοστό 39,5% του πληθυσμού δεν μπορεί να πληρώσει λογαριασμούς, ενώ κάνει «εκπτώσεις» ακόμη και στη διατροφή.
Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερα άτομα διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο και χωρίς ουσιαστικά εισόδημα.
Από τον Σεπτέμβριο έως και τον Δεκέμβριο του 2015, ένας στους πέντε κατοίκους της χώρας, διέμενε σε νοικοκυριό χωρίς κανένα εργαζόμενο.
Τα ποσοστά αυτά για κάποιους είναι μόνο αριθμοί. Εμείς λοιπόν λέμε πως οι αριθμοί αυτοί είναι οι ζωές μας.
Ο αρμόδιος υπουργός μας παρουσίασε πριν λίγο καιρό ένα προσχέδιο νόμου τερατούργημα για τη δήθεν αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Για άλλη μια φορά μισθωτοί, αγρότες συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται στο στόχαστρο. Με το πρόσχημα της δήθεν μη μείωσης των κύριων συντάξεων, προβλέπεται αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για όλους.
Πριν λίγες μέρες μάλιστα γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου γεγονότος. Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των εργοδοτών αποφάσισαν ανερυθρίαστα ότι συμφωνούν στην αύξηση όχι μόνο των εργοδοτικών εισφορών αλλά και των εισφορών των εργαζομένων χωρίς καν οι τελευταίοι να ερωτηθούν. Με άλλα λόγια αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς. Είναι τουλάχιστον επιδεικτική η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε ουσιαστικές συζητήσεις και διαβούλευση με τη ΓΣΕΕ και γενικότερα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και ιδιαίτερα για ένα τόσο φλέγον ζήτημα όπως αυτό του ασφαλιστικού συστήματος.
Η επερχόμενη αύξηση των εισφορών θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας και την εισφοροδιαφυγή. Θα οδηγήσει σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και ως εκ τούτου σε μείωση επενδύσεων. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων. Οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι οριακά πάνω από τα όρια της φτώχειας. Ο μέσος όρος μισθού είναι κάτω από 815 ευρώ καθαρά ενώ είναι πραγματικότητα ότι περίπου 500.000 εργαζόμενοι ανά την επικράτεια αμείβονται με 346 ευρώ μηνιαίως.
Αν το νέο αυτό ασφαλιστικό γίνει πράξη τότε θα οδηγήσει στην καταστροφή χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες και εργαζόμενους που παλεύουν να επιβιώσουν. Στοχεύουν για άλλη μια φορά τον αγροτικό κόσμο. Ζητάνε ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα στερώντας όμως από νέους και παλιότερους αγρότες τα κίνητρα για να παραμείνουν στο επάγγελμα και να στηρίξουν την ελληνική ύπαιθρο. Ζητάνε αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και στους ελεύθερους επαγγελματίες οδηγώντας τους έτσι με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή.
Δυστυχώς σε επίπεδο νομού μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής η ανεργία αυξήθηκε κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες. Ολόκληρες περιοχές «ξεκληρίζονται» μη μπορώντας να βοηθήσουν τους νέους ανθρώπους που τις εγκαταλείπουν για ένα καλύτερο αύριο! Το κόστος διαβίωσης στην περιοχή μας και ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες ανεβαίνει κατακόρυφα. Η κυβέρνηση, ωστόσο, αντί να στηρίξει τις ακριτικές περιοχές, εντούτοις περιορίζει τους δικαιούχους του επιδόματος θέρμανσης αλλά και το ίδιο το ύψος του επιδόματος.
Νοικοκυριά ζουν με χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονέων τους, απλήρωτοι και αδήλωτοι εργαζόμενοι αναζητούν το δίκιο τους στους υποστελεχωμένους μηχανισμούς ελέγχου ή αναγκάζονται να συναινούν στο ψέμα του εργοδότη για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Η υπερφορολόγηση και τα κόκκινα δάνεια γονατίζουν καθημερινά τους συμπολίτες μας, στερώντας τους τις συνθήκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης γι αυτούς και τα παιδιά τους.
Έπειτα από πέντε χρόνια επίθεσης στα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα και ενώ έχουμε εξαντλήσει τα όρια των αντοχών και ανοχών μας, το τρίτο μνημόνιο μοιάζει με έναν “οδοστρωτήρα” που ήρθε και με το πέρασμα του θα καταστρέψει ό, τι απέμεινε.
Η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Δεν αντέχουμε μεγαλύτερη ανεργία. Δεν αντέχουμε περισσότερους φόρους. Δεν αντέχουμε να βλέπουμε ανθρώπους να εργάζονται κάτω από καθεστώς ανασφάλειας και φόβου.
Όλοι μαζί, βάζουμε μπλόκο στα σχέδια τους και λέμε “ΟΧΙ”

• Στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης
• Στις νέες φοροεπιδρομές
• Στις νέες μειώσεις μισθών
• Στους πλειστηριασμούς

Να μην πειράξουν κανένα σπίτι και να εξασφαλίσουν αποτελεσματική προστασία της πρώτης κατοικίας.
Δε δίνουμε άλλα, γιατί δεν μας έμεινε τίποτα.
Σ’ όλα αυτά, εκείνοι που θα “έσκιζαν τα μνημόνια” ξέχασαν τις δεσμεύσεις τους και τώρα με διαδικασίες “express” έρχονται να περικόψουν και να ισοπεδώσουν ό,τι απέμεινε από την κοινωνική ασφάλιση.
Άφησαν και αφήνουν “άοπλους” τους απλήρωτους εργαζόμενους που καταφεύγουν στα σωματεία μας, στην επιθεώρηση εργασίας και στα δικαστήρια αναζητώντας το δίκιο τους και το αυτονόητο δικαίωμα… στην αμοιβή της εργασίας.
Η απειλή της απόλυσης και ο φόβος της ανεργίας είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον εργαζόμενο να υπομένει την απλήρωτη εργασία.
Όλα αυτά λοιπόν, κάποιοι θα τα άλλαζαν. Τότε, που οι λέξεις ήταν γεμάτες από  “θα”  και υποσχέσεις. Τότε, που θα τα άλλαζαν όλα…
Τώρα η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και οι πολίτες, τους διαψεύδουν και η πραγματικότητα -δυστυχώς- επιβεβαιώνει το πάγιο αίτημα μας να σταματήσουν επιτέλους οι πολιτικές της ύφεσης. Πέντε χρόνια τώρα η ύφεση φέρνει ύφεση και κανείς από τους κυβερνώντες δεν θέλει να το καταλάβει.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Σήμερα, Απεργούμε, Διαδηλώνουμε και Απαιτούμε για να αποτρέψουμε τα χειρότερα και να ανατρέψουμε τα προηγούμενα.
Ο αγώνας μας, αποτελεί τη μόνη προοπτική για τη χώρα. Ο δρόμος του αγώνα είναι η μόνη διέξοδος και σε αυτόν πρέπει να συστρατευτούμε όλοι.
Στο ΕΚΦ μαζί με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τους νέους της πόλης, παρά τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη με κάθε μέσο και τρόπο.
Καμία παρέμβαση στην αποτελεσματική άσκηση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, καμία παρέμβαση στο ισχύον πλαίσιο για την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση.
Σε αυτό τον αγώνα πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι και δυνατοί. Πρέπει να φανούμε αλληλέγγυοι. Η προσπάθεια ορισμένων να διασπάσουν το αρραγές μέτωπο του αγώνα μας πρέπει να μας βρει αντίθετους. Τα νέα μέτρα για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά μάς αφορούν όλους. Αφορούν εμάς και τα παιδιά μας.
Μέσα σε όλη αυτή την ζοφερή συγκυρία είναι χρέος μας να παραμένουμε στις επάλξεις. Ως Εργατικό Κέντρο και ΓΣΕΕ είμαστε η φωνή των ανέργων της χώρας και όσων ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας!
Πρέπει να αγωνιστούμε, για αυτούς, για εμάς, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας! Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέες και οι νέοι της χώρας, έχουμε μόνο μια επιλογή.
Να συνεχίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δίνουμε μάχη για την ανατροπή των Μνημονίων, για την επαναφορά των δημοκρατικών εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων.
Έχουμε συγκεκριμένες θέσεις και επιδιώξεις. Έχουμε τις δυνάμεις μας και την ενότητα μας. Αυτά είναι τα όπλα μας. Αυτή είναι η ιστορία μας. Αυτό γνωρίζουμε και αυτό θα κάνουμε.
Ο αγώνας μας συνεχίζεται! Καλή δύναμη!